Iets goeds ermee doen....

Zo, na lange tijd ben ik toch maar weer achter de computer geklommen. Vorig jaar is er enorm veel gebeurd. We, dat wil zeggen Xander en ik, zijn vanwege mijn probleem met Endometriose namelijk in een ICSI-traject gekomen. ICSI is een soort veredelde vorm van IVF. Gelukkig hebben we mooi resultaat. Inmiddels ben ik mama van Niek Benyamin Bonninga. Hij is nu bijna 6 maandjes en een heerlijk kind.

Alleen ging ik nu nadenken over de afgelopen tijd. Ik heb namelijk toch nog regelmatig last van de klachten die horen bij endometriose. Anders gezegd; het beïnvloed eigenlijk je hele leven....
En Lejoo zou Lejoo niet zijn als ik hier niet iets positiefs van wil maken!

Omdat het niet zo'n bekende ziekte is zal ik eerst daar iets over vertellen. Endometriose is een aandoening waarbij slijmvlies uit je baarmoeder ook op andere plekken in je lichaam groeit. Tijdens de maandelijkse periode reageren deze plekken precies hetzelfde als in je baarmoeder. Zij veroorzaken dus bloedingen. Deze plekken kunnen groeien in de gehele buikholte. Ze komen echter wel meestal voor op de blaas, eierstokken, eileiders, darmen en buikwand. Door de bloedingen en stolsels in je buik kom je eigenlijk in de problemen.

De klachten kunnen heel erg verschillen. Bij de ene persoon zijn er veel verklevingen, waardoor er constant buikpijn is omdat je darmen bijvoorbeeld bewegen. Dit houdt dan in dat er organen heen en weer worden getrokken door je buik. Bij anderen geven de bloedingen veel klachten, omdat je lichaam deze met een soort weeën uit je lichaam duwt. En de meeste vrouwen weten dat dat geen pretje is. Naast de pijnklachten zijn er vaak bijkomdende klachten zoals een zeer zware vermoeidheid. Natuurlijk kost het je lichaam veel energie om continu met pijn rond te lopen. Verder is kinderloosheid (door verklevingen) vaak een bijkomende zaak, wat uiteraard ook wordt gezien als een klacht.

Endometriose komt voor bij 10% van de vrouwen. Sommige vrouwen lopen er al jaren mee rond zonder last te hebben. Andere vrouwen hebben 1 plekje waar ze verschrikkelijke last van kunnen hebben omdat deze veel pijn veroorzaakt. De ene vrouw krijgt gemakkelijk kinderen, de andere niet. Dus ook wij, met endometriose, zijn niet makkelijk in een hokje te stoppen! ;-)

Zelf heb ik heel de maand door steken in mijn buik, enorme (wil het niet chronische) vermoeidheid (noemen) en tijdens mijn menstruatie zo'n 2 a 3 uur weeën achter elkaar zonder rustmoment. Uiteraard zeer pijnlijk. Dit heeft dus ook gevolgen voor mij en mijn omgeving. Ik kan bijvoorbeeld niet meer als 24 uur werken, omdat ik anders geen energie meer over houdt voor thuis. En Niek en Hubbie zijn toch echt te leuk om alleen slapend mee te maken! Verder kan ik moeilijk mijn huishouden doen, want een stofzuiger de trap op tillen kan erg veel pijnsteken opleveren. Dat ik dat huishouden niet perfect kan doen vind ikzelf waarschijnlijk erger als de andere die in mijn huis wonen, want anders zou ik gerust een Ariadne@home-museum maken. Tja...en dat lukt dus nu niet...! Gelukkig voor mijn 2 mannen!

Toch zijn er een hoop dingen die ik wel kan en dat is dan ook waar ik me op wil richten. Een groot percentage vrouwen met endometriose zit is de ziektewet. Het lukt mij om te werken!!! En dat is een lekker gevoel, want ik vind het heerlijk om mijn steentje bij te kunnen dragen! Verder zijn er veel vrouwen met endometriose kinderloos. En ik heb, God zij dank, Niek mogen krijgen! Het heeft veel moeite gekost, maar het was het zeker waard. Ik voel me ook zeer gezegend zoals je begrijpt! Daarnaast heb ik tal van andere talenten gekregen die ik in kan zetten om te kunnen genieten van mijn leven... en nu zelfs mag uitvoeren op mijn werk. Dus plezier maken, dat kan ik wel!!!

Inmiddels heb ik ook wat contacten met dames om mij heen die ook hun strijd hebben met deze ziekte. Ik hoop dat ik door middel van mijn blogs dit onderwerp meer bekendheid kan geven, meer bespreekbaar kan maken en dat het anderen zal bemoedigen op het moment dat ze er ff doorheen zitten. Dus voornemen 1 van 2013: Positieve blogs maken om van iets vervelends iets goeds te maken! En laat ik nu het vermoeden hebben dat dit dan niet alleen voor de dames met endometriose belangrijk is! Want ik denk dat er veel mensen om mij heen te maken hebben met een 1 of andere vorm van beperking waarmee je om moet leren omgaan. En met elkaar komen we er! Voor mij persoonlijk is mijn geloof ook van belang hierbij. Hoe??? Dat ga je nog horen! Dus volgende keer meer over mij en mijn gevecht tegen endometriose...

Groetjes Leonie

Bubbles, Blubber en Bertus

Ik ben een jaartje geleden begonnen aan een aquarium.
Hubbie had een mooie vaas gehad, zo'n stolp waar dat wel in kon.
Ik had zoiets gezien bij vrienden en ik vond dat erg origineel.
En het staat ook beter als bloemen.

Dus op een dag ging ik naar mijn werk.
Daar aangekomen bleek dat het mijn werkdag helemaal niet was.
Dus ik dacht: "Laat ik lekker gaan winkelen!"
En zo belandde ik in de dierenwinkel.
Ik keek naar de caafjes en de konijntjes
toen er iemand binnenkwam en twee visjes wilde kopen.
Ze kregen een hele uitleg en ik luisterde mee.
Dat was dus niet zo moeilijk; 2 visjes....
Dus ik vertelde die mevrouw van onze mooie vaas
en wees hem aan in de winkel. (Hij stond daar ook!)
Ze vertelde dat er dan 2 kleine visjes in konden.
Dat was leuk. Enthousiast overlegde ik met Hubbie!

Hubbie had nog verjaardagsgeld, dus dit kon mooi van dit geld!
Ik naar huis met steentjes, plantje en natuurlijk 2 mooie visjes.
Ik maakte thuis het bakje in orde en....
de visjes kwamen binnen een uur boven drijven....!
Ze leefde wel, maar goed is anders...
Dus de volgende dag ben ik in de buurt van mijn werk
op zoek gegaan naar een dierenwinkel.
Daar aangekomen bleek het dezelfde franchise te zijn.
"Mooi!", dacht ik; en ik deed mijn verhaal.

"Ja", ze de mevrouw: "Uw bakje is veel te klein,
dat had ze u nooit mogen meegeven..."
Natuurlijk fijn, zo'n eerlijk antwoord, maar nu?
"U kunt natuurlijk wel een andere bak kopen,
eentje waar ze genoeg zuurstof in krijgen"
Natuurlijk!

De goedkoopste was 45 euro,
maar na overleg met Hubbie besloten we dit toch te doen.
Ik had er immers voor gekozen, voor die beestjes,
dan moet ik er voor zorgen ook!
Dus ik naar huis met die bak.
Thuis heb ik hem snel in orde gemaakt
en de visjes overgezet.

Ze waren blij! En spartelde vrolijk in het rond...!
Tot 4 uur later...
Dan kwamen ze weer boven drijven...
..om daarna wel weer naar beneden te gaan.
Kon nooit goed zijn...:-(

Dus ik met Hubbie naar een andere dierenwinkel
en daar vertelde ze ons dat deze diertjes toch echt een luchtpomp nodig hebben.
Dus pompje gekocht en geïnstalleerd.
Voila: 2 vrolijke vissen!
Totdat ze na een paar dagen harig werden...
Schimmel...
dus terug naar de dierenwinkel, waar ik medicijnen kreeg.
Daar knapte ze gelukkig van op.

Een paar dagen later ging ik ze weer voeren
en PLOP, zo de inhoud van het potje in de bak...!
Bovenop Blubber...
En Blubber dreef de volgende dag dood door de bak...
En zo kwam het dat Bubbles alleen achterbleef....

Maar...wat kreeg ik voor mijn verjaardag??
Een nieuw visje!
Mijn kleine nichtje had hem uitgezocht!
Een oranje met zwarte vlekken.
En zo kwam Bertus in huis.
De naam heeft ze trouwens ook uitgezocht!

Eind goed, al goed dus...
Maar die 2 simpele visjes
-die trouwens €2,95 per stuk kostte-
hadden ons nu meer als € 100,- gekost!
Dus als je ook visjes wilt...
DENK GOED NA EN SPAAR!!!

Een ezel en een ram...

Eigenlijk gaat alles in mijn leven gek.
En niet vervelend gek, tenminste...dat vind ik...
Maar altijd loopt alles raar...

Zo zocht ik 3 jaar geleden naar een baan die mijn opleiding paste.
Ik ben agrarisch opgeleid, gecombineerd met SPH.
Oftewel...combinatie mens en dier.
En toen zag ik de perfecte vacature:
MEDEWERKER ZORGBOERDERIJ
Dat was mijn baan!

Dus ik solliciteerde...
en helaas was de functie al vervuld....
Maar een paar weken later belde ze terug:
Ik kon proefdraaien!

Maar met 1 ding had ik toen geen rekening gehouden...
DE SCHOONVADER VAN DE BOER!
En die zag dat stadsmeisje op zijn boerderij niet zitten.
Dus die liet expres het hek open staan van de dierenwei,
dus de ezel en de ram vonden het erg leuk om het erf te bekijken.

Één ding moet ik nog vermelden:
de boer was net zijn kinderen van school halen...
En toen kwam opa naar me toe en vroeg:
"Waarom staat de ezel op de weg?"
Maar bij de wei waren wij (ik en de cliënten) nog niet geweest.
Ik keek naar opa, ik keek naar de weg,
ik keek naar het langslopende spoor...
Die ezel moest daar weg!
(en die ram trouwens ook, maar die liep toch achter die ezel aan...)
Maar toen die ezel mij zag...stak hij zijn middelhoefje op
Hij nam de benen richting Dordt...
...en de ram er achter aan!

De keuze was voor mij:
Laat ik de cliënten achter, of laat ik de ezel achter?
Dus ik besloot de boer te bellen voor de ezel...
Dan kon hij de ezel vangen!
Ik verzamelde alle cliënten...
...pakte een touwtje en een appel...
en zo liepen we richting ezel.
De weg liep door de polder.
Normaal rijdt daar dus niemand,
maar vandaag kwamen er 13 auto's aan:
puzzelroute voor een bedrijfsuitje.
Vervolgens komt er een auto van Rijkswaterstaat aan,
die hadden gehoord van een loslopende ezel....
Ik zag in de verte de boer staan met de ezel,
daarachter een auto met gillende kinderen.
Daarachter 13 auto's met ongeduldige kantoormensen.
Daarachter Rijkswaterstaat.
Uiteindelijk moest de hele stoet naar de boerderij.

De volgorde werd als volgt:
- De boer voorop, met de ezel aan het touwtje...
- Een zenuwachtige ram die toch de ezel wilde volgen...
- Ik met een bus vol gillende kinderen en cliënten...
- 13 auto's die op bedrijfsuitje waren
- En natuurlijk Rijkswaterstaat....

Ik dacht bij mezelf:
"Ik heb het zo verknald...
Dit wordt nooit mijn baan..."
Maar het tegendeel was waar!
De boer vond het goed opgelost van mij
en dat was waar hij naar op zoek was.
Nu werk ik al een paar jaar met veel plezier daar.
En opa?...die accepteert de situatie inmiddels maar!

Mijn huisje

Ik ben 4,5 jaar geleden getrouwd met mijn hubbie. En zo gingen we op zoek naar een huisje waar we konden gaan wonen toen we waren getrouwd. Ik wist precies wat ik wilde...alleen die vrijstaande woonboerderij met 2,5 ha grond zat helaas niet binnen onze prijsklasse.

Toch hadden we wel nog andere eisen, waarvan we zeker wisten dat het huisje aan moest voldoen. Ten eerste wilden we beiden in een dorp gaan wonen, met de rust en de uitstraling wat een mooi dorp je kan bieden. Ten tweede wilde we absoluut niet in een flatje (wat dus best lastig was met de prijsklassen waarin wij toentertijd konden zoeken). Daarnaast moest het 2 slaapkamers hebben en een landelijke uitstraling. We stelden deze eisen 4 maanden voor ons trouwen...uitdaging of niet????

Als eerste bekeken we toch Spijkenisse, ontmoedigd door de hoge prijzen die we zagen bij de koopwoningen. Zo belande we bij een flatje waar in de galerij de vuilniszakken opgestapeld lagen, de ratten rondliepen en de buren kranten voor de ramen hadden geplakt. Dit was in onze prijsklasse, maar echt....dan nog liever bij m'n ouders blijven wonen. Na deze ervaring gingen we toch maar weer eens op de koopmarkt kijken.

En zo ontdekte we ons dorpje. Het eerste huisje was aan een park, had een mooie tuin met een paardenstalletje erin. Helaas was er maar 1 slaapkamer met 1 groot nadeel: hubbie kon daar niet goed rechtop staan. Ik had het huisje al gekocht, het had immers een paardenstal. Maar hubbie vond het wel een vereiste dat hij in zijn eigen slaapkamer tenminste rechtop kon staan.

Dus we keken verder. En toen...daar ineens stond het huisje op internet. Het was kleiner als de vorige, maar precies wat we zochten. De stijl, de 2 slaapkamers, het dorpse...en dat het enigszins verwaarloosd was, ach...je kan verbouwen. Binnen 6 weken was de koop dan ook rond. De verbouwing ging in volle gang en er ontstond een huisje wat warmte en gezelligheid uitstraalde. En zo kreeg ik mijn liefde voor huis en inrichting....