Een ezel en een ram...

Eigenlijk gaat alles in mijn leven gek.
En niet vervelend gek, tenminste...dat vind ik...
Maar altijd loopt alles raar...

Zo zocht ik 3 jaar geleden naar een baan die mijn opleiding paste.
Ik ben agrarisch opgeleid, gecombineerd met SPH.
Oftewel...combinatie mens en dier.
En toen zag ik de perfecte vacature:
MEDEWERKER ZORGBOERDERIJ
Dat was mijn baan!

Dus ik solliciteerde...
en helaas was de functie al vervuld....
Maar een paar weken later belde ze terug:
Ik kon proefdraaien!

Maar met 1 ding had ik toen geen rekening gehouden...
DE SCHOONVADER VAN DE BOER!
En die zag dat stadsmeisje op zijn boerderij niet zitten.
Dus die liet expres het hek open staan van de dierenwei,
dus de ezel en de ram vonden het erg leuk om het erf te bekijken.

Één ding moet ik nog vermelden:
de boer was net zijn kinderen van school halen...
En toen kwam opa naar me toe en vroeg:
"Waarom staat de ezel op de weg?"
Maar bij de wei waren wij (ik en de cliënten) nog niet geweest.
Ik keek naar opa, ik keek naar de weg,
ik keek naar het langslopende spoor...
Die ezel moest daar weg!
(en die ram trouwens ook, maar die liep toch achter die ezel aan...)
Maar toen die ezel mij zag...stak hij zijn middelhoefje op
Hij nam de benen richting Dordt...
...en de ram er achter aan!

De keuze was voor mij:
Laat ik de cliënten achter, of laat ik de ezel achter?
Dus ik besloot de boer te bellen voor de ezel...
Dan kon hij de ezel vangen!
Ik verzamelde alle cliënten...
...pakte een touwtje en een appel...
en zo liepen we richting ezel.
De weg liep door de polder.
Normaal rijdt daar dus niemand,
maar vandaag kwamen er 13 auto's aan:
puzzelroute voor een bedrijfsuitje.
Vervolgens komt er een auto van Rijkswaterstaat aan,
die hadden gehoord van een loslopende ezel....
Ik zag in de verte de boer staan met de ezel,
daarachter een auto met gillende kinderen.
Daarachter 13 auto's met ongeduldige kantoormensen.
Daarachter Rijkswaterstaat.
Uiteindelijk moest de hele stoet naar de boerderij.

De volgorde werd als volgt:
- De boer voorop, met de ezel aan het touwtje...
- Een zenuwachtige ram die toch de ezel wilde volgen...
- Ik met een bus vol gillende kinderen en cliënten...
- 13 auto's die op bedrijfsuitje waren
- En natuurlijk Rijkswaterstaat....

Ik dacht bij mezelf:
"Ik heb het zo verknald...
Dit wordt nooit mijn baan..."
Maar het tegendeel was waar!
De boer vond het goed opgelost van mij
en dat was waar hij naar op zoek was.
Nu werk ik al een paar jaar met veel plezier daar.
En opa?...die accepteert de situatie inmiddels maar!

Mijn huisje

Ik ben 4,5 jaar geleden getrouwd met mijn hubbie. En zo gingen we op zoek naar een huisje waar we konden gaan wonen toen we waren getrouwd. Ik wist precies wat ik wilde...alleen die vrijstaande woonboerderij met 2,5 ha grond zat helaas niet binnen onze prijsklasse.

Toch hadden we wel nog andere eisen, waarvan we zeker wisten dat het huisje aan moest voldoen. Ten eerste wilden we beiden in een dorp gaan wonen, met de rust en de uitstraling wat een mooi dorp je kan bieden. Ten tweede wilde we absoluut niet in een flatje (wat dus best lastig was met de prijsklassen waarin wij toentertijd konden zoeken). Daarnaast moest het 2 slaapkamers hebben en een landelijke uitstraling. We stelden deze eisen 4 maanden voor ons trouwen...uitdaging of niet????

Als eerste bekeken we toch Spijkenisse, ontmoedigd door de hoge prijzen die we zagen bij de koopwoningen. Zo belande we bij een flatje waar in de galerij de vuilniszakken opgestapeld lagen, de ratten rondliepen en de buren kranten voor de ramen hadden geplakt. Dit was in onze prijsklasse, maar echt....dan nog liever bij m'n ouders blijven wonen. Na deze ervaring gingen we toch maar weer eens op de koopmarkt kijken.

En zo ontdekte we ons dorpje. Het eerste huisje was aan een park, had een mooie tuin met een paardenstalletje erin. Helaas was er maar 1 slaapkamer met 1 groot nadeel: hubbie kon daar niet goed rechtop staan. Ik had het huisje al gekocht, het had immers een paardenstal. Maar hubbie vond het wel een vereiste dat hij in zijn eigen slaapkamer tenminste rechtop kon staan.

Dus we keken verder. En toen...daar ineens stond het huisje op internet. Het was kleiner als de vorige, maar precies wat we zochten. De stijl, de 2 slaapkamers, het dorpse...en dat het enigszins verwaarloosd was, ach...je kan verbouwen. Binnen 6 weken was de koop dan ook rond. De verbouwing ging in volle gang en er ontstond een huisje wat warmte en gezelligheid uitstraalde. En zo kreeg ik mijn liefde voor huis en inrichting....